Eén keer de zalm, zonder kinderen graag!

Het ging over van alles tijdens het etentje met mijn vriendin. Óók over zwangerschappen en bevallingen en hoe leuk we onze kinderen vinden - en soms vind ik dat pijnlijk. Want bij mijn cliënten zie ik zo vaak dat dat moeilijke onderwerpen zijn.

Ik vertelde haar over mijn retreat vorige maand, zij vertelde over hoe het er allemaal aan toe gaat bij haar op het werk. Onze mannen, wat vriendinnen en de plannen voor weekendjes weg kwamen voorbij. En, zoals ik net al schreef, kwamen ook uitgebreid de kinderen aan bod, een van onze favoriete onderwerpen sinds we allebei moeder zijn.

We waren zo druk met kletsen dat we vergaten om de menukaart te bekijken en uit te kiezen wat we wilden eten. Na drie keer vragen gaf de serveerster het op en moesten wij haar maar roepen als we het wisten.

De tijd vloog voorbij en na onze cappuccino was het moment aangebroken om afscheid te nemen. Vrolijk en voldaan stapte ik op de fiets naar huis.

Op de fiets dacht ik er weer aan, hoe anders zo’n avondje voor jou waarschijnlijk voelt.

Dat je er super veel zin in zou hebben om je vriendin weer te zien en bij te kletsen. Net als vroeger, voordat jullie moeder waren. Over van alles en nog wat, maar het liefst niet over zwangerschappen of kinderen.

Maar ja, je weet ook wel dat het onderwerp een keer aangesneden wordt, ook al doe je nog zo je best doen om het zo lang mogelijk uit te stellen. Er is altijd wel iemand in jullie omgeving die net zwanger of net bevallen is. Dit geeft je toch een beetje lood in de schoenen.

Je weet dat áls het op tafel komt, je niet helemaal eerlijk kan zijn.

Moest je dan vertellen dat je nog steeds zo vaak denkt aan wat er tijdens jouw bevalling is gebeurd en het daarom liever niet over hebt over alles wat met baby's te maken heeft?

Dat je het zo graag wilt vergeten, maar er toch geen dag voorbij gaat dat die herinnering je niet in de weg zit?

Dat je nog steeds een steek in je buik voelt als je foto’s van mooie bevallingen op Instagram ziet en dat je je liever omdraait en wegloopt, zodra je weer van iemand hoort dat ze in blijde verwachting is?

Of nog het allerergste van alles… dat je ongelofelijk graag van het moederschap en je kindje wilt genieten, maar dat je dat -hoe hard je het ook probeert- gewoonweg niet lijkt te lukken.

Moest je dit dan vertellen?

Nee, dank je.

Als het onderwerp op tafel komt, zet jij je masker op en doe je alsof het allemaal fantastisch met je gaat en je zo blij bent voor iedereen. En hoop je dat jullie het snel weer ergens anders over kunnen hebben, zodat je weer opgelucht adem kan halen.

Als de cappuccino op is en het tijd is om naar huis te gaan, blijf je je glimlach dragen tot je bij je fiets bent en je vriendin zich omdraait om van je weg te lopen. Pas dan mag het masker af en kun je je gezicht weer ontspannen. Een in potentie gezellig avond, is weer zijn geëindigd in een leeg en eenzaam gevoel.

Wat was jouw laatste uitje met een van je vriendinnen? Met welk gevoel ging jij daarna naar huis?