Mama heeft even geen puf om voor je te zorgen, sorry!

Afbeelding: instagram.com/koketit

Afgelopen woensdag, normaal de dag waarop ik lekker op stap ga met mijn zoontje Faber, liet ik hem thuis maar een beetje aanklooien. Ik was moe en suf van een paar korte nachten en een virusje dat vanuit de opvang ons huis was binnengedrongen.

Mezelf door de kamer sjouwen kostte al moeite en ik voelde me absoluut niet mezelf. Eerder een versie van mezelf die nodig een dagje aan de oplader of onder een warme deken op bed zou moeten gaan liggen.

Ik voelde me, kortom, zoals veel van mijn cliënten zich voelen.

In deze staat kon ik er niet helemaal zijn voor Faber. Ik was er wel, fysiek, maar ik had geen puf om met hem te spelen, op ieder piepje te reageren of zijn tekenen van vermoeidheid/honger/dorst in de gaten te houden. Ik kon alleen maar hopen dat hij lang zou slapen en verder niet te veel van me zou vragen. 

Voor een dagje is dit natuurlijk geen probleem.

Maar zoals deze ene dag voor mij was, is het voor veel van mijn cliënten iedere dag. Nou komt de vermoeidheid bij mijn cliënten niet door een virusje of een paar korte nachten (en dat is natuurlijk een wereld van verschil!). Als het moederschap al vanaf het begin elke dag opnieuw een struggle is, kost het zo ontzettend veel energie om jezelf staande te houden. Het slurpt alles in je op.

Als je niet durft te vertrouwen op je moedergevoelens, maar continue alles moet opzoeken via Google en je dan nóg afvraagt of het wel goed is wat je doet. Als je in de stress schiet bij iedere huilbui van je kindje en er daar nogal wat van zijn op een dag. Als je het zó graag goed wilt doen, maar tegelijkertijd de zorg voor je kindje stiekem het allerliefst aan iemand anders over zou dragen. 

Het vermoeit je. Het frustreert je. Het zorgt ervoor dat je alleen maar bezig kunt zijn met hoe jij je voelt en of jij de dag wel door komt. En zo blijft er weinig puf over om er echt te zijn voor je kindje. 

Je doet de handelingen wel. Maar je bent er niet écht bij.

Je doet de vieze luier uit, veegt de billen schoon en doet weer een nieuwe luier aan. Maar je ziet tijdens dit moment niet hoe je kindje je aandacht zoekt. Hoe graag het oogcontact met je wil maken en naar je lacht om je uit te nodigen een spelletje te spelen. Je mist zo heel veel van de kleine dingen die je zouden kunnen helpen om te verbinden met je kindje, wanneer je vastzit in hoe je je voelt op dit moment. 

Die bewuste woensdag heb ik toegegeven aan mijn vermoeidheid.

We hebben niet meer gezien dan de binnenkant van ons huis en het verst dat we gewandeld hebben was de trap op naar boven. Maar inmiddels voel ik me stukken beter en rol ik weer schaterlachend met Faber over de vloer. Mama is back!

Wat doet jouw kindje het liefst als je hem of haar laat aanklooien?